Met deze uiteenzetting wil ik iedereen helpen bij het ledgeren…of eigenlijk meer.. bij het vissen met de feederhengel.
Wel is alles benaderd vanuit mijn eigen ervaring, zodat er misschien hier en daar wel enkele puntjes zullen zijn, waar u het (helemaal) niet mee eens zult zijn.
Voor de beginner is dit, denk ik toch, een goede bron van informatie om het feederen te leren, voor de ervaren rot, vermoedelijk een heropfrissing en mogelijk zelfs kan hij nog enkele graantjes meepikken.

Door Jos Rayen ( Profiel van de auteur)

Historie
Het vissen met de ledgerrod (loodhengel) vindt zijn oorsprong in Engeland.
Temeer daar dit land gezegend is met kleine en grote waterlopen met een stroomsnelheid variërend van traag stromend tot snel lopende wateren.
De oorspronkelijke ledger was dus origineel een piepkort werphengeltje, voorzien van een molen.
Bij het begin van de vissessie werden een aantal voerballen ingeworpen en de visplek werd nadien onderhouden met het bijvoederen van casters en maden.

Rond de jaren 80 werd deze manier van hengelen overbracht naar Nederland, waar de kleine hengel al vlug zijn diensten bewees. Menig wedstrijd werd er gewonnen met deze kleine hengel.
Ik spreek van een kleine hengel want de exemplaren die hun weg vonden vanuit Engeland hadden een lengte van ongeveer 1,50 meter. Een ideale lengte voor de Engelse kanalen, doch blijkbaar te kort voor de brede Hollandse stromen. Hierdoor staken na enige jaren de langere exemplaren hun kop op. Wat alle ledgerhengels gemeen hebben, is de beetregistratie. Dit vindt plaats op de top, of dit nu een swingtip, quiver, contra-quiver of feederhengel is. Ook de aasaanbieding gebeurd steeds op of tegen de bodem.

Vooraf
Voor we met veel lawaai alles uitpakken, is het goed om eerst eens naar het water te kijken. In vele gevallen ziet u waar de vis speelt, waar hij draait. Dit is ’the place to be’. Ook de oever is een onderzoekje waard. Zijn we alleen, kunnen we kiezen. Zit er nog volk, dan niet…
Na alles te hebben uitgeladen, is het het beste om voor de eerste maal uw voer gereed te maken. U kunt dan beginnen met het optuigen van de hengels, zonder een specifieke afstand te markeren.

Inwerpen
Afhankelijk van de inhoud van de feeder, die u gaat gebruiken, hangt u een gelijkaardig gewicht aan de lijn. Zo krijgt u een vergelijkbare massa om te werpen.
Neem een vast (geen boot, auto of ander bewegend doel) punt aan de overzijde en richt daar telkens op.(Als reactie op sommige Nederlandse collega’s-hengelaars: deze regel is niet alleen voor de Belgen – wie het schoentje …..)

Waar het best vissen
Ook hier gelden de regels van het vaste-stok-vissen: het beste is net achter een richel.
Maar hoe bepaald u dat ? Hiervoor zijn twee mogelijkheden.
1) Ofwel telkens als u inwerpt tellen tot de bodem (elke seconde is ongeveer een meter) wordt geraakt,
2) Ofwel inwerpen en stilletjes indraaien. Houdt hierbij uw tip in het oog. Elke onregelmatigheid van de bodem manifesteert zich heel duidelijk op uw tip. De meer moeite u moet doen om te draaien, de meer bent u aan een richel. Ofwel zoek een volgende (dichterbij gelegen) richel, of u geeft een metertje draad terug en markeer deze afstand.

Het begin
Als alles klaar is -en vergeet uw schepnet niet- kunnen we beginnen.
Om een degelijke ’tafel’ aan te bieden, beginnen we met enkele korven, kort achter elkaar aan te bieden op onze plaats.
In de winter niet overdadig voeren, tot er vis op de plaats komt. Bij warm weer (dus weer waarin de brasems hongerig zijn) kunt u gerust voldoende aas in uw korf steken.
Geen paniek als de beten uitblijven. Soms kan het een tijdje duren eer de vis uw voerplek gevonden heeft. Maar als eenmaal de eerste aangekomen is, kan het feest beginnen.
Zit u daarentegen met verschillende feedervissers naast elkaar en u krijgt geen enkele beet, dan wordt het tijd om uw montage te veranderen. Rekening houdend met hetgeen vooraf ging, zult u de onderlijn moeten inkorten of verlengen, lichtere en of kleinere korven, enzovoort….

Aanslaan op “swingende” beten
Aanbeten op de quivertip kunnen zich manifesteren op verschillende wijzen. U kunt zelfs stellen: elke dag is anders. De ene dag trekken ze de stok van de steun, de volgende dag is het enkele een lichte trilling. Tussen deze twee ligt een waaier van mogelijkheden. Zo heeft elke vissoort ook nog eens zijn eigen manier van bijten.
Blijkt het toch niet te lukken, controleer dan uw materiaal. Een uitgebogen haak of een afgebroken haakpunt kan de oorzaak zijn van vele missers.
Een andere en veel voorkomende mogelijkheid is een verkeerde lengte van onderlijn, zodat aanpassen ook hier de boodschap is.

Maar meestal ligt de fout bij de visser zelf. Soms is men te hevig en slaat men meteen aan na het eerste inleidend tikje. Men kan het geduld niet opbrengen om even te wachten.
Natuurlijk zijn er van die dagen dat de vis traag aast en dat een klein tikje het enige is dat we te zien krijgen. Maar wie voldoende zelfbeheersing heeft om te wachten, zal spoedig merken dat dat ene tikje een ‘voorspel’ is voor een reeks korte tikjes, gevolgd door een volledig uitbuigen van de tip. (Onthoud steeds: een vis op stromend water kan zich de luxe niet permitteren een lekker brokje aas te laten liggen voor een andere vis.)
Ikzelf ga, bij het vissen met de pier -en zeker na een ganse tijd met maden te hebben gevist- steeds op mijn handen zitten, dit om zeker niet te snel aan te slaan.

Na het vissen
Vergeet niet, na het beëindigen van uw “prachtig” visdag, uw visplaats op te ruimen.
Zo blijven we ook ten opzichte van tegenstanders een puntje voor houden.

In het algemeen kunt u stellen dat ondervinding u alles zal leren.