Tweet
Eventjes dit topic van een half jaar oud uit het archief halen.
Naar aanleiding van een artikel in de déclic van mei kan ik hier wel nog iets op aanvullen.
Het desbetreffende artikel stelt de gevoeligheid van dunne antennes nog maar eens in vraag.
Kort samengevat gaat men eerst en vooral het begrip gevoeligheid nogmaar eens herdefiniëren.
Tot dusver definieerden we die als "het extra gewicht dewelke nodig is om een dobber tot zinken te brengen". Theoretisch lijkt dit allemaal wel mooi, een vis hangt echter geen extra loodje aan het lijntje, maar voert een zuigbeweging uit. Deze zuigbeweging bestaat uit 2 onderdelen, een kracht (praktische vervanging van het loodje) en een beweging. Het is het laatste onderdeel 'de beweging' die niet in de definitie 'gevoeligheid' gevat zit, of dit er toe hoort, of een aparte benaming nodig heeft, laat ik even ter zijde, belangrijker is om er op door te redeneren.
Vervolgens gaat men uitzoeken hoe nauwkeurig dikke en dunnen antennes kunnen worden uitgelood. Logischerwijs komt men tot het besluit dat dikke antennes dichter tegen het oppervlak kunnen worden uitgelood. Deze zijn dus beter wanneer het om 'beweging' gaat, ze zijn echter minder gevoelig.
Aan de waterkant belagen we, kort door de bocht, 3 vissoorten: brasem, karper en voorn.
Voorn is een actieve vis, een vis de tamelijk wat zwemt. Met de factor beweging blijkt voorn geen probleem te hebben, en dan wordt maar beter voor ultieme gevoeligheid, de dunne antenne gekozen.
Bij de grotere vissen, is er echter minder verplaatsing (iedereen kent lome brasem wel), een brasem heeft niet de neiging om veel rond te zwemmen. Als een onderlijn dan ook eens op grond ligt ( in tegenstelling tot kort op/tgen/kort boven de grond bij voorn) dan blijkt de factor 'beweging nog al eens een struikelblok te zijn. Een onderlijn ligt zelden gestrekt op de grond en samen met de geringe beweging van vriend brasem, komt men al gauw tot het besluit dat het gebruik van een korte dikke antenne meer vis oplevert, dit omdat die minder afstand hoeft af te leggen tot onder water.
Persoonlijk had ik ook zo wat mijn bedenkingen bij deze gedachtengang. De ideale situatie is effen water, want kabbelen en dikke antennes, zijn -zoals roanald hierboven al vermeldde- geen al te beste maatjes. Daar moet natuurlijk rekening mee worden gehouden. Ik het het enkele keren geprobeerd, en ik moet zeggen, in een vijvervisserij ben ik overtuigd, op kanaal zijn er vaak andere factoren die belangrijk(er) zijn. Hoe verder er op grond wordt gegaan in een rustig water, des te sneller schakel ik over naar een dikkere antenne, al helemaal als ik heel ver op grond vis en al het lood tegen de grond, dan is de afstand van het lood tot de grond vaak zo nihil, dat de ruimte grond-lood optimaal moet benut worden.
Naar aanleiding van een artikel in de déclic van mei kan ik hier wel nog iets op aanvullen.
Het desbetreffende artikel stelt de gevoeligheid van dunne antennes nog maar eens in vraag.
Kort samengevat gaat men eerst en vooral het begrip gevoeligheid nogmaar eens herdefiniëren.
Tot dusver definieerden we die als "het extra gewicht dewelke nodig is om een dobber tot zinken te brengen". Theoretisch lijkt dit allemaal wel mooi, een vis hangt echter geen extra loodje aan het lijntje, maar voert een zuigbeweging uit. Deze zuigbeweging bestaat uit 2 onderdelen, een kracht (praktische vervanging van het loodje) en een beweging. Het is het laatste onderdeel 'de beweging' die niet in de definitie 'gevoeligheid' gevat zit, of dit er toe hoort, of een aparte benaming nodig heeft, laat ik even ter zijde, belangrijker is om er op door te redeneren.
Vervolgens gaat men uitzoeken hoe nauwkeurig dikke en dunnen antennes kunnen worden uitgelood. Logischerwijs komt men tot het besluit dat dikke antennes dichter tegen het oppervlak kunnen worden uitgelood. Deze zijn dus beter wanneer het om 'beweging' gaat, ze zijn echter minder gevoelig.
Aan de waterkant belagen we, kort door de bocht, 3 vissoorten: brasem, karper en voorn.
Voorn is een actieve vis, een vis de tamelijk wat zwemt. Met de factor beweging blijkt voorn geen probleem te hebben, en dan wordt maar beter voor ultieme gevoeligheid, de dunne antenne gekozen.
Bij de grotere vissen, is er echter minder verplaatsing (iedereen kent lome brasem wel), een brasem heeft niet de neiging om veel rond te zwemmen. Als een onderlijn dan ook eens op grond ligt ( in tegenstelling tot kort op/tgen/kort boven de grond bij voorn) dan blijkt de factor 'beweging nog al eens een struikelblok te zijn. Een onderlijn ligt zelden gestrekt op de grond en samen met de geringe beweging van vriend brasem, komt men al gauw tot het besluit dat het gebruik van een korte dikke antenne meer vis oplevert, dit omdat die minder afstand hoeft af te leggen tot onder water.
Persoonlijk had ik ook zo wat mijn bedenkingen bij deze gedachtengang. De ideale situatie is effen water, want kabbelen en dikke antennes, zijn -zoals roanald hierboven al vermeldde- geen al te beste maatjes. Daar moet natuurlijk rekening mee worden gehouden. Ik het het enkele keren geprobeerd, en ik moet zeggen, in een vijvervisserij ben ik overtuigd, op kanaal zijn er vaak andere factoren die belangrijk(er) zijn. Hoe verder er op grond wordt gegaan in een rustig water, des te sneller schakel ik over naar een dikkere antenne, al helemaal als ik heel ver op grond vis en al het lood tegen de grond, dan is de afstand van het lood tot de grond vaak zo nihil, dat de ruimte grond-lood optimaal moet benut worden.
Reageer