Vissen heb ik de afgelopen maanden relatief vaak gedaan. Meestal samen met mijn maat Jumpy, een golden retriever op leeftijd, door vrouw en oudste zoon een half jaar geleden uit een naburig asiel geplukt.
Ik was zo vaak samen met Jump op pad in de weekeinden dat ik ook op dit forum niet veel meer schreef. De vangsten stelden tot tevredenheid, en Jump en ik verscharrelden menig uur aan de waterkant.
Afgelopen zondag was ik op de vlok, pop-up met 60 gr lood en een onderlijntje van 75 cm in de weer. Met 2 lijnen. Succesvol. 9 karpers van verschillende allure gevangen.
Ik ben bezig een van de twee lijnen van een stuk turks brood te voorzien. Zo'n handig elastieken gevalletje om de steel van de vlijmscherpe haak, om de vlok te fixeren, de haak opzij van het brood. Beet op de andere lijn. Ik laat hengel nr 1 vallen, en sla aan. Hangen.
Mijn vrouw komt helpen scheppen, met Jump in haar kielzog. Drillen, scheppen, onthaken. Inmiddels begint hengel nr 1 te bewegen. Mijn vrouw volgt de draad, die onmiskenbaar eindigt tussen de kaken van Jump. Terugtrekken is gezien de montage geen optie.
Ik weet dat we de spullen hebben achtergelaten. De andere aanwezige sportvissers zouden opletten. Natuurlijk duurde het bijna 1 uur voordat we met Jump bij de dierenarts zaten. Zondag(sdienst)....
2 foto's later was de haak gelokaliseerd in Jumpy z'n maag. Onbegrijpend kijkt hij ons aan. Maandagochtend volgt de zware, moeilijke en riskante maagdarmoperatie. 3 uur ligt Jump open, en maag en darmen worden op 3 plaatsen geopend en gesloten voordat de haak gevonden en verwijderd is. Doodongelukkig haal ik mijn visspullen uit de auto, waar ze bijna standaard inliggen, en berg ze op.
Maandagavond mag Jump mee naar huis. Gammel. Ik hou vrouw, kinderen en mezelf voor de gek door om het hardst te roepen dat het wel weer goed zal komen. Di en wo wordt ons huishouden op en neer geslingerd tussen hoop en vrees. Jump maakt een lusteloze indruk. "Hij vecht", maak ik mezelf en mijn huisgenoten wijs. Mijn alerte vrouw vangt woensdagavond wat plas op. Donkerbruin. Ze brengt het naar de dokter.
We mogen Jump donderdagmorgen direkt binnenbrengen in de kliniek. Aan het infuus om de lever te spoelen. Als mijn vrouw en oudste zoon hem donderdagmiddag opzoeken, is hij weer wat levendiger. Hoopvol gaan we de avond in, waarin we Jump in de kliniek moeten achterlaten.
Half 2 vanmorgen komt het telefoontje. Spoedoperatie, nadat hij in de kliniek bleef braken. De dierenarts vertelt mijn vrouw dat het eigenlijk hopeloos is. Jumpy z'n alvleesklier en lever zijn aangetast. Waarschijnlijk door het trauma van de eerste operatie is de hele interne machinerie vastgelopen. De wonden van de eerste operatie heelden mooi. Maar de alvleesklier is kapot.
Jankend hebben we afscheid genomen. En ik wou eigenlijk helemaal geen hond zes maanden geleden. Ik ben erin ge***d door vrouw en kinders, en wat hadden ze gelijk.
Ik weet; het is een tearjerker, maar dit was onze afgelopen week.
Pas op als je op de vlok vist, en niet alleen op eenden.
Ik was zo vaak samen met Jump op pad in de weekeinden dat ik ook op dit forum niet veel meer schreef. De vangsten stelden tot tevredenheid, en Jump en ik verscharrelden menig uur aan de waterkant.
Afgelopen zondag was ik op de vlok, pop-up met 60 gr lood en een onderlijntje van 75 cm in de weer. Met 2 lijnen. Succesvol. 9 karpers van verschillende allure gevangen.
Ik ben bezig een van de twee lijnen van een stuk turks brood te voorzien. Zo'n handig elastieken gevalletje om de steel van de vlijmscherpe haak, om de vlok te fixeren, de haak opzij van het brood. Beet op de andere lijn. Ik laat hengel nr 1 vallen, en sla aan. Hangen.
Mijn vrouw komt helpen scheppen, met Jump in haar kielzog. Drillen, scheppen, onthaken. Inmiddels begint hengel nr 1 te bewegen. Mijn vrouw volgt de draad, die onmiskenbaar eindigt tussen de kaken van Jump. Terugtrekken is gezien de montage geen optie.
Ik weet dat we de spullen hebben achtergelaten. De andere aanwezige sportvissers zouden opletten. Natuurlijk duurde het bijna 1 uur voordat we met Jump bij de dierenarts zaten. Zondag(sdienst)....
2 foto's later was de haak gelokaliseerd in Jumpy z'n maag. Onbegrijpend kijkt hij ons aan. Maandagochtend volgt de zware, moeilijke en riskante maagdarmoperatie. 3 uur ligt Jump open, en maag en darmen worden op 3 plaatsen geopend en gesloten voordat de haak gevonden en verwijderd is. Doodongelukkig haal ik mijn visspullen uit de auto, waar ze bijna standaard inliggen, en berg ze op.
Maandagavond mag Jump mee naar huis. Gammel. Ik hou vrouw, kinderen en mezelf voor de gek door om het hardst te roepen dat het wel weer goed zal komen. Di en wo wordt ons huishouden op en neer geslingerd tussen hoop en vrees. Jump maakt een lusteloze indruk. "Hij vecht", maak ik mezelf en mijn huisgenoten wijs. Mijn alerte vrouw vangt woensdagavond wat plas op. Donkerbruin. Ze brengt het naar de dokter.
We mogen Jump donderdagmorgen direkt binnenbrengen in de kliniek. Aan het infuus om de lever te spoelen. Als mijn vrouw en oudste zoon hem donderdagmiddag opzoeken, is hij weer wat levendiger. Hoopvol gaan we de avond in, waarin we Jump in de kliniek moeten achterlaten.
Half 2 vanmorgen komt het telefoontje. Spoedoperatie, nadat hij in de kliniek bleef braken. De dierenarts vertelt mijn vrouw dat het eigenlijk hopeloos is. Jumpy z'n alvleesklier en lever zijn aangetast. Waarschijnlijk door het trauma van de eerste operatie is de hele interne machinerie vastgelopen. De wonden van de eerste operatie heelden mooi. Maar de alvleesklier is kapot.
Jankend hebben we afscheid genomen. En ik wou eigenlijk helemaal geen hond zes maanden geleden. Ik ben erin ge***d door vrouw en kinders, en wat hadden ze gelijk.
Ik weet; het is een tearjerker, maar dit was onze afgelopen week.
Pas op als je op de vlok vist, en niet alleen op eenden.
Reageer